Over mij
Mariëtte van Hazendonk
Mijn naam is Mariëtte van Hazendonk, hoogbegaafdheidsexpert, moeder van drie (uitzonderlijk) hoogbegaafde zonen, Peers4Parents facilitator, Teamcoördinator Leerplicht/RMC regio Midden Brabant en projectleider van het programma ‘Meer- en hoogbegaafdheid in regio Midden Brabant’.
Het thema hoogbegaafdheid en ik zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Een verbintenis voor het leven. De afgelopen 15 jaar heb ik me intensief en op diverse manieren met dit onderwerp beziggehouden. Voor verschillende psychologenpraktijken verzorgde ik oudercursussen. Coachte ik (jong)volwassenen en gaf ik trainingen en workshops aan basisschoolleerkrachten, leerplichtconsulenten en RMC-trajectbegeleiders. In opdracht van de Cito-groep Arnhem heb ik lesmateriaal voor peuters en kleuters met een ontwikkelingsvoorsprong ontwikkeld en op verzoek van het CBO (Centrum voor BegaafdheidsOnderzoek van de Universiteit Nijmegen) heb ik artikelen geschreven voor het blad Vooruit.
Een dag in de week ben ik werkzaam bij basisschool de Coppele. Daar begeleid en adviseer ik ouders en leerkrachten. Ook ben ik verantwoordelijk voor het lesprogramma van Eigen wijs! en Eigen wijs!-XL, de binnenschoolse plusklassen van deze basisschool.
Daarnaast kom ik in mijn werk als Teamcoördinator Leerplicht/RMC van regio Midden Brabant met grote regelmaat hoogbegaafde jongeren tegen die stuklopen in het onderwijs. Mijn expertise op het gebied van hoogbegaafdheid zet ik ook binnen de gemeentelijke setting in.
Mijn waarnemingen, bevindingen, persoonlijke ervaringen en belevingen wil ik graag met je delen. Hoogbegaafden zich comfortabel laten voelen in het ‘anders’ zijn en ze de kunst van het ‘anders’ zijn te leren beheersen, is mijn grootste uitdaging.
What's in a name
Soms denk ik weleens… in wat voor vreemde wereld leef ik toch? Een wereld waarin middelmatigheid en conformiteit de boventoon voeren. Een wereld met een heel eigen kijk op cognitieve hoogbegaafdheid.
Boeken kan ik volschrijven over de zogenaamde sociale onhandigheid en de emotionele achterstand die hoogbegaafden in de ogen van de ‘normale’ maatschappij hebben. Hele dichtbundels kan ik componeren over het verdriet van jonge kinderen die niet begrepen worden door hun leeftijdsgenootjes. Verhaaltjes over drukke ‘ADHD-clowntjes’ en stille, autistische pierrots schud ik zo uit mijn mouw.
Iedere keer raakt het me weer dat deze kleine mensen niet zichzelf kunnen en mogen zijn. Dat ze zich genoodzaakt voelen als gespleten persoonlijkheden door het leven te moeten gaan. Afstand nemend van zichzelf, simpelweg om bij de groep te mogen horen. De groep die hen niet begrijpt, ze onbewust kwetst, ze beoordeelt en veroordeelt…
Soms denk ik weleens… in wat voor vreemde wereld leef ik toch? Een wereld waarin cognitieve talenten moeten knokken om erkenning. Een wereld waarin sportieve en muzikale talenten op handen worden gedragen.
Een paar jaar geleden heb ik die bijzondere mening van de maatschappij weer eens mogen ervaren. Geheel op eigen initiatief werd door het NOC*NSF een topsportpas in de schoot van een van mijn zonen geworpen. Een topsporter wordt ‘ontzorgd’ in de breedste zin van het woord. Niets, maar dan ook niets mag een topsporter belemmeren in zijn of haar ontwikkeling.
Iedere keer raakt het me weer dat cognitieve talenten over het hoofd worden gezien. Dat hen geen goede geestelijke gezondheidszorg, financiële steun of onderwijs op maat in de schoot wordt geworpen. Dat zij niet alle kansen krijgen om zich te kunnen ontplooien en ontwikkelen. Jammer dat velen niet begrijpen, hoeveel zij voor hen zouden kunnen betekenen…
Soms denk ik weleens… in wat voor vreemde wereld leef ik toch? Een wereld die mijn kinderen, weliswaar onbewust, ‘verwaarloost’. Een wereld die de waardevolle bloesem niet ziet. Die het potentieel niet voedt of bemest. Pas als de vruchten rijp en volgroeid zijn worden ze opgemerkt. En dan… dan plukt de wereld de vruchten. De vruchten die ik met zoveel zorg, energie en toewijding heb gekweekt. Wat zou onze wereld toch mooi zijn, als iedereen vanaf het allereerste begin zichzelf zou kunnen zijn, ‘ontzorgd’ en gezien zou worden. Vandaar de naam MindMe.
Mind… geest, verstand, intellect.
Me… mij, me, ik.
MindMe… let op, let wel, denk aan mij.
Op naar de top...
Het logo van MindMe is opgebouwd uit twee piramides. In de voorste, donkerpaarse piramide is net onder het midden een rode stip geplaatst. Deze stip geeft het begin van de derde laag van de Maslowpiramide aan. Dit is de laag van de sociale behoeften. De behoefte aan liefde en de behoefte om ergens bij te horen. Hier gaat het bij hoogbegaafde kinderen vaak mis. Diep in hun hart willen ze graag hun sociale gedrag in de groep ontwikkelen en een band opbouwen met de kinderen om hen heen. Om erbij te kunnen horen zullen ze zich aan moeten passen, met alle negatieve gevolgen van dien.
De achterste, lichtpaarse piramide heeft een groene stip in de top. De bovenste laag van de Maslowpiramide. De laag van de vrije zelfontplooiing. Deze lichte piramide symboliseert het toekomstbeeld. De meeste hoogbegaafde kinderen komen op hun weg naar de bovenste twee lagen, veel belemmeringen tegen. Belemmeringen die tot gevolg hebben dat de kinderen zichzelf niet volledig kunnen ontplooien. Als die belemmeringen weggenomen kunnen worden, ligt de weg naar de top open. Kunnen ze doorstromen naar de laag van de behoefte aan erkenning en waardering. De waardering voor wie zijzelf zijn. De erkenning als persoon op grond van zijn of haar kwaliteiten. Als dit niveau bereikt is, rest er nog één laag. De laag van het verlangen om meer en meer te worden wie ze in aanleg feitelijk al zijn. Op basis van het bereikte zelfvertrouwen kunnen, op latere leeftijd, een aantal van deze jonge hoogbegaafden als vrij mens realiseren wat in hen is, zonder belemmeringen van binnen of van buitenaf.
…daar ligt de basis voor wie jij werkelijk bent!